Dywany chińskie

Chiny mają długą tradycję tkania dywanów. Dawne dywany, które datuje się na ponad 2 000 lat temu, były używane na dworach cesarskich. Niemniej, sztuka rzemiosła tkania dywanów dotarła do Chin między XV a XVII wiekiem. Wzory starszych dywanów chińskich były inspirowane wzorami występującymi na porcelanie i tkaninach jedwabnych. Niektóre wzory przedstawiały symbole religijne z wzorem smoka. Symbolika tych dywanów miała podłoże buddyjskie i taoistyczne. Cienkie bawełniane nici osnowy, widoczne są w starszych dywanach, co w połączeniu z szorstkim włosiem dawało grube węzły i powodowało, że dywan był gruby, a jednocześnie elastyczny. Dywany wytwarza się w prowincjach Kansu, Ningxia, Suiyan i w Mongolii Wewnętrznej oraz niedaleko miasta Baotou (dywany Baotou, często w małych rozmiarach, z charakterystycznymi motywami krajobrazowymi i symbolicznymi w odcieniach błękitu). Stosunkowo niedawno produkcję dywanów rozpoczęto również w prowincjach Szansi, Hopei i Szantung.

Na młodszych i niedawno wytworzonych dywanach chińskich występują różnorodne wzory, na przykład kwiaty lub niektóre typowe motywy perskie. Dywany te wykonuje się z wełny przędzonej maszynowo i są one barwione z użyciem odpornych na słońce i pranie barwników chromowych. Wiele dziś produkowanych dywanów chińskich jest grubych i zwartych dzięki zastosowaniu podwójnej osnowy (dwie warstwy nici), a stosowany jest w nich węzeł Senneh (asymetryczny). Produkcja tych dywanów odbywa się dziś w Pekinie, Tiencin i okolicach tych miast. Dywany chińskie sprzedaje się obecnie pod nazwami Ningxia, Tiencin, Paotou i Pekin.

Przykłady dywanów chińskich: