Barwniki anilinowe

Barwniki anilinowe dostępne są w wielu barwach.

Pod koniec XIX wieku zaczęto stosować barwniki anilinowe celem przyspieszenia procesu barwienia. Efekt wprowadzenia tych syntetycznych barwników był porażający: dało to dywanom jaskrawe kolory, które jednak szybko blakły. Reputacja producentów dywanów została poważnie nadszarpnięta. Władze zaczęły stosować dotkliwe kary celem zaprzestania stosowania aniliny i w 1903 roku Szach Naser ad-Din z dynastii Kadżarów zabronił stosowania tych barwników, wprowadzając zakaz ich importu. Używające aniliny farbiarnie były burzone, a tkaczom za ich stosowanie groziło obcięcie ręki.

Stosowanie barwników anilinowych miało szereg niekorzystnych skutków ubocznych. W porównaniu z barwnikami roślinnymi, przędza barwiona aniliną nie była odporna na działanie słońca ani wody. Wełna stawała się również bardziej sucha i sztywna na skutek wypłukania tłuszczu z włosia, co powodowało łamanie się włókien pod naciskiem. Łatwym sposobem sprawdzenia, czy w dywanie nie stosowano barwników anilinowych, jest zgięcie dywanu. Jeśli włosie ma tę samą barwę na całej długości, najprawdopodobniej stosowane są w nim barwniki naturalne. Jeśli jednak występuje duża różnica między górną, a dolną częścią włosia, jest ryzyko, że przy bawieniu przędzy wykorzystano anilinę.Anilina dziś nie jest stosowana w barwieniu dywanów, a ryzyko natknięcia się na dywan barwiony aniliną jest minimalne, gdyż farby używane w owym czasie dziś już prawie zupełnie wyblakły. Anilina, C6H5NH2, inaczej fenyloamina lub aminobenzen, najprostsza amina aromatyczna, bezbarwna ciecz wytwarzana w procesie redukcji nitrobenzenu. W barwnikach anilinowych stosowana była anilina w połączeniu z innymi organicznymi, syntetycznymi składnikami pozyskiwanymi z aniliny, toluidyny i innych produktów przetwarzania smoły węglowej.

Polub i udostępnij:

Ta strona została nagrodzona za wartościową treść: